بهانه هايي که مارا خوشحال مي کندو به زندگي اميدوار اگر بيروني باشد پايدار نيست ولي اگر دروني باشد هميشگي و تداوم دارد.نهي ها چه فرهنگي چه مذهبي چه آموزشي سايه راخوراک مي دهندو اين نهي ها چون منفور و بداست در سايه انباشته شده و گره ها ايجاد مي شود پس هرجا بتواند بيرون مي زند.

ما ا زبچگي عادت کرديم بترسيم و با ترس زندگي کنيم در رعايتها و قوانيني که آزادي واقعي روح انسان را سلب مي کند .پس ناخودآگاه سرراه ما شکستها را قرار مي دهد تا بلکه چشم ما باز شود و ببينيم راه درست را از کجا بايد آغاز کرد .

به نظرم اميد داشتن عاليست ولي تنها اين کافي نيست بلکه بايد خود را شناخت ضعفها ي خود ر ا ديد و روراستانه با آن برخورد کرد که شفاي درون تنها در گرو کار و پشتکار و غور در خود است وگرنه اميدي که ما را به جايي
نرساند بي فايده است .و بدان که شکست هميشه بد نيست ما بد نگاهش مي کنيم چون قضاوتش مي کنيم وگرنه انسان رشد و تعاليش را مديون همين شکستهاست چون د رشکست ضعف وشکاف رواني خودر ا ديده و در جهت اصلاح آن اقدام مي کند .